Patronlar, aslında biz İK’cıları günahları kadar sevmezler. Neden sevsinler ki… Ben olsam ben de sevmem. Bir defa patronluk demek ağalık demek. İstediğini yapabilmek demek. ‘Altın kimdeyse kuralı o koyar’ ilkesi gereğince istediği her şeyin emir olarak algılanmasını ister. Çalışanlar ise, onun ekmek verdiği, minnet duyması gereken kullardır. Yöneticiler mi? Emirleri motomot uygulayan emir erleridir.

Üyesi bulunduğum mesleki bir örgütün temsilcisi olarak yaşadığım şehrin İl İstihdam Kurulu’na gözlemci üye olarak atanmıştım. Bilmeyenler için anlatalım, İl İstihdam Kurulu, görevi ildeki istihdam olanaklarını artırmak olan, başkanlığını valinin, üyeliklerini ise belediye başkanı, emniyet müdürü, ticaret ve sanayi odası başkanı, İşkur müdürü, milli eğitim müdürü, esnaf odası başkanı ve sair meslek temsilcilerinin oluşturduğu bir kuruldur.

Uluslararası bir Telekom şirketinin İK Müdürlüğü pozisyonu için görüşmeye çağırıldığımda çok sevinmiştim. Mülakat yapacak olan meslektaşım, Avrupa ve Ortadoğu’dan sorumlu İK Direktörü ve sık sık gazetelerde boy gösteren popüler bir kişiydi. Heyecanlıydım. Hem böylesine donanımlı ve başarılı biriyle tanışacak, hem de bu çaptaki bir şirketin işe alma süreçleriyle ilgili bilgimi, görgümü artıracaktım.

Bir seminerde, mülakat bahsinde yaşanmışlıklardan bahsederken hemen herkes karşılaştığı olumsuzluklardan bahsedip durmuştu. Anlatma sırası arkalarda oturan gözlüklü, güzelliğiyle dikkat çeken kıza gelmişti. Kız, kendinden emin bir ifadeyle ‘Ben şu sıralar harika mülakatlar yapıyorum. Bütün firmalar peşimde’ deyince tüm bakışların odağı olmuştu.